از سال ۱۵۸۲ میلادی واژه‌ی «coffee» وارد زبان انگلیسی شد؛ نخستین‌بار از مسیر زبان هلندی koffie که خود آن را از عثمانی‌ها وام گرفته بود. در ترکی عثمانی این نوشیدنی را kahve می‌نامیدند و عثمانی‌ها نیز این واژه را از qahwah عربی اقتباس کرده بودند. فرهنگ‌نویسان عرب قرون وسطی اشاره می‌کنند که qahwah در اصل نام گونه‌ای شراب بوده و ریشه‌اش از فعل «قها / qahā» — به‌معنی بی‌اشتها ساختن — آمده است؛ چون باور داشتند این نوشیدنی اشتها را کم می‌کند.
روایات دیگری نیز وجود دارد: از جمله اینکه واژهٔ قهوه شاید برگرفته از نام منطقه‌ای در جنوب‌غربی اتیوپی به نام Kaffa باشد — جایی که بسیاری آن را زادگاه نخستین دانۀ قهوه می‌دانند. در زبان محلی آن منطقه، خود گیاه را bun می‌نامند — واژه‌ای که هنوز هم در برخی فرهنگ‌های قهوه زنده است.
دربارۀ کشف قهوه به‌عنوان یک نوشیدنی نیز روایت‌های متعددی نقل شده. مشهورترین آن‌ها، داستان چوپان اتیوپیایی به نام Khalid در سده نهم میلادی است که پرانرژی شدن بزهایش پس از خوردن دانه‌های گیاهی ناشناخته، کنجکاوی او را برانگیخت. او خود نیز امتحان کرد — و از این‌جا افسانۀ نخستین مواجهۀ انسان با coffee شکل گرفت.
چه این روایت افسانه باشد چه واقعیت، آنچه تاریخ تأیید می‌کند این است که قهوه در یمن، به‌صورت بوداده و دم‌شده، وارد رژیم غذایی انسان شد. پس از آن، دریانوردی و تجارت دریایی این دانه‌ی رازآلود را از سواحل عربی به جهان رساند: از قاهره تا استانبول؛ و سپس، آهسته و خرامان — به اروپا.
در جهان اسلام، قهوه به‌عنوان جایگزینی برای نوشیدنی‌های الکلی مطرح شد. از سده‌ی سیزدهم میلادی این نوشیدنی در میان جوامع مسلمان محبوب شد و تا آغاز سده پانزدهم، در مصر، شام و عثمانی، قهوه‌خانه‌ها در تمام شهرهای بزرگ شکل گرفتند. مقامات مذهبی در مکه، قاهره و استانبول تلاش‌هایی برای ممنوع کردن آن داشتند؛ شیخ‌ها بر سر شباهت اثرات قهوه و الکل بحث می‌کردند. برخی اشاره می‌کردند که دست به دست شدن قوری قهوه ــ بی‌شباهت به دست به دست شدن پیالۀ شراب ــ نیست. اما در نهایت، نوشیدن قهوه پذیرفته شد.
و از آن نقطه به بعد، قهوه دیگر فقط یک خوراک گیاهی نبود؛
تبدیل شد به ritual روزمرۀ بشر.
به لحظه‌ای گرم و درنگ‌آلود در میان سرمای آهن و سنگِ تمدن.
در ولتر — Paris Roastery — ما همچنان این مسیر را با احترام ادامه می‌دهیم:
با تکنیک‌های دقیق‌تر، roast philosophy عمیق‌تر، و همان احترام اولیه به ادب، خاک و ریشۀ دانه‌ای که از قلب آفریقا آغاز شد.